قدری بخند و ازرخ قمری نمای ما را!

سخنی بگوی و از لب شکری نمای مارا

سخنی چو گوهر تر صدف لب تو دارد

سخن صدف رها کن گهری نمای مارا

منم اندرین تمنا که بینم ازتو مویی

چو صبا خرامش کن کمری نمای مارا

ز خیال طرهٔ تو چو شب ! ست روز عمرم

بکر شمه خنده ای زن سحرنمای مارا

بزبان خویش گفتی که گذر کنم بکویت

مگذر ز گفتهٔ خود گذری مای ما را

چو منت هزار عاشق بودای صنم ولیکن

بهمه جان چو خسرو دگری نمای مارا